The Art of Music (2)

เรื่อง: พงษ์พันธ์ จันทร์เนตร์

เรียบเรียง: ศิริรัตน์ กตัญชลีกุล

ชื่อภาพ: เลือน

ศิลปิน: ยุทธศักดิ์ วังไพศาล

ทำไมมนุษย์ไม่สามารถสร้างอารมณ์นี้ขึ้นเองจากภายในได้

นั่นก็เป็นเพราะว่าคุณไม่เชื่อว่ามันมีอยู่จริง คุณจึงไม่ออกไปตามหามัน แต่เมื่อใดที่คุณมีโอกาสได้ฟังงานศิลปะดีๆ และรู้สึกคุ้นเคยกับมันแล้ว คุณก็จะเชื่อว่ามันมีอยู่จริง ในท้ายที่สุดคุณก็จะออกเดินทางตามหา คุณจะเริ่มฝันที่อยากได้มาไว้ครอบครอง ฝันที่อยากจะได้ประสบพบเห็น ฝันนี้จะเกิดขึ้นตลอดเวลาในตัวของคุณเอง

ในช่วงแรกๆ คุณอาจจะต้องอาศัยงานศิลปะเป็นตัวช่วยเหนี่ยวนำ แต่เมื่อหลังๆ คุณมีข้อมูลมากพอ มีความรู้มากพอ ฝึกฝนตัวเองเพียงพอ อารมณ์นี้จะปรากฏอยู่ในทุกๆ กิจกรรมที่คุณทำ เช่น การทำอาหาร หรือตัดเสื้อผ้า เป็นต้น หรือแม้แต่ในขณะที่คุณกำลังอยู่ในความทุกข์ใจ คุณก็จะรู้ว่าควรจะเดินไปไหน ควรจะออกไปหาอะไร คุณจะไม่สะเปะสะปะเหมือนที่ผ่านมา ที่เพียงแค่ขอให้พ้นๆไปจากมันเท่านั้นเอง คุณจะมีการวางแผน มีการจัดระบบอย่างเป็นขั้นเป็นตอน จะมีการหาข้อมูล เก็บข้อมูล และเตรียมตัวเพื่อที่จะออกเดินทางค้นหามัน

ดังนั้น แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ของการรู้จักอารมณ์ชนิดนี้จึงมีความสำคัญมาก มันทำให้คุณเห็นว่าความดีงามมันมีอยู่จริง การให้มันมีอยู่จริง ความโปร่งเบามันมีอยู่จริง แล้วมันจะเป็นแรงบันดาลใจให้คุณออกเดินทางไปแสวงหามันด้วยตัวของคุณเอง

ศิลปินต้องเริ่มออกเดินทางก่อน

มันเป็นหน้าที่ของศิลปิน ศิลปินต้องออกเดินทางไปหาก่อน ค้นคว้าไปก่อน ล่วงหน้าไปก่อน เมื่อศิลปินเห็นแล้วว่ามันมีอยู่จริง ก็จะนำเอาสภาวะนั้นมาสื่อสารกับผู้ฟังผ่านความงาม ผ่านท่วงทำนอง ลีลา ที่มีความไพเราะ เพื่อให้เกิดแรงบันดาลใจในการเหนี่ยวนำผู้ฟัง ผมขอเน้นว่าเป็นแค่ "ตัวเหนี่ยวนำ" นะ ไม่ใช่เป็น "แก่นให้ยึดติด"

คนที่ฟังไม่เพลงเพราะมักจะมาไม่ถึง

ในการทำงานมีหลายระดับ คนที่แสวงหาอยู่แล้วก็จะเข้าใจได้ง่าย แต่สำหรับคนที่ไม่มีเวลาแม้แต่จะแสวงหา หมกมุ่นอยู่กับภาระหน้าที่มากมายก็อาจจะต้องฟังเพลงที่ง่ายต่อความเข้าใจไปก่อน ...

ชื่อภาพ: Moonshine

ศิลปิน: ยุทธศักดิ์ วังไพศาล